Kids Fashion - Don't take it so seriously

Kiedy za raz po narodzeniu się Vivki i Olka zaczynałam interesować się moda dziecięcą najpierw zakochałam się w klasyce. Pamiętam moje pierwsze obserwacje z placów zabaw kiedy jeszcze chodziłam po nich tylko z wózkiem. Byłam zadziwiona może nawet zszokowana wyglądem dzieci. Ilością kolorków, wzorków, nadruków, mimo że w sklepach widywałam coś zupełnie innego. I nie mówię tu o drogich butikach, tak teraz modnych w pl. tylko o sieciówkach/secondhendach. Wtedy strasznie mnie to raziło , dosłownie kuło w oczy i dla kontrastu wprowadziałam detoks kolorystyczny w szafach dzieci. 

Strasznie wkręciłam się w styl retro tak uroczy dla maluszków. Nie było dla mnie nic bardziej słodkiego i "stylowego: niż mój 1,5 latek ubrany jak angielski gentelman. Kaszkiet, tweedowa marynarka, podkolanówki. ( pierwsze wpisy !!!! trzeci wpis na blogu TU  tutaj troskę starszy najsłodszy -  KLIK <3 lub  KLIK czy tutaj ) No uwielbiałam go takiego. U dziewczynek mnie to jakoś nie zachwycało, choć w Vivi też była retro lalą. Mamy od zawsze "stroiły" swoje małe księżniczki, dbały o najmniejszy szczegół o każdą spineczkę, natomiast chłopcy byli zostawiani gdzieś w tyle. 

Z czasem kiedy dzieciaki podrastały lekko odchodziłam od typowego retro looku. Ciągle klasycznie, romantycznie ale już spokojniej. W zeszłym roku do tego letniego filmu założyłam  Olkowi stare spodenki na szelkach i widziałam że trochę się ich wstydził. Vivi też "wyrosła" z pewnych rzeczy i zbuntowała się na niektóre. Zmieniały się ich potrzeby a ja razem z nimi. Poznawałam nowe zagraniczne kolekcje i pierwsze światowe marki zaczęły zgłaszać się po współprace. 

Zaczęła się moda na modę dziecięcą i blogi. Powstawały pierwsze polskie marki dziecięce, wiele mam zaczęło pokazywać zdjęcia swoich dzieci a blogi wschodziły jak grzyby po deszczu. Ilość czytelników i zainteresowanie tematem rosła, pojawiały się pierwsze publikacje o "modnych dzieciach" w sieci prasie i telewizji. Do polski wchodziły pierwsze francuskie kolekcje i temat się rozhulał. I fajnie....jednak...

Z moich obserwacji jednak wnika że wszyscy za bardzo się tematem przejęli. Nigdy nie byłam modową ekstremistką, raczej zwyczajną estetką. Moda zawsze była obok, jednie przedłużeniem tego co w środku. Na blogu jednak pokazywałam tylko modę wiec przyjęło się że jestem jakimś modowy freekiem. 

Ja jednak, jak się okazuje mam do tego większy dystans niż wy. Z lekkim zaniepokojeniem obsewruję to co się dzieje na instagraie czy fejsbuniu przy co sezonowym wchodzeniu nowych kolekcji do sklepów i tych modnych butików. Rezerwacje konkretnych modeli swetrów, płaszczyków czy sukienek z półrocznym wyprzedzeniem ( bo ktoś inny wykupi), pre sale i wcześniejsze zamówienia dla stałych klientek, polowania, i dosłowne rzucanie się na pewne marki i ubrania a potem dokumentowanie zdobyczy (kto pierwszy ten lepszy) na social media. Stworzyłam potwory. Zawsze lubiłam te retro/romantic firmy i pewnie jako jedna z pierwszych wprowadzałam je w świadomość polskich mam, ale zrobiło się to tak wszechobecne i powszechne że już nie ekskluzywne i wyjątkowe. Na dziecięcym polskim instagramie widzę wszędzie to samo.  I choć uwielbiam te obrazki, brudne kolory zgrzebne tkaniny i koronki to podświadomie buntuje się. Zrobiło się za poważnie. Niczym w sekcie. Moda dziecięca i chęć a nawet konieczność posiadania czegoś lekko mnie przeraża i dystansuje. To samo jest w temacie wnętrz a nawet jedzenia...nie wspomnę już o fotografii.

I choć fajnie że inspirujecie się i blogi są dla was pewną drogą i inspiracją to jednak nakłaniam was do znalezienia i wybrania tej własnej. 

Od jakiegoś czasu pokazuje Wam marki inne od tych popularnych w pl. Niektóre włoskie, francuskie hiszpańskie , są sieciówki a nawet przecież polski SMYK, który pewnie większość z was uważa za "obciach". Nie robię tego z przekory. Ale chce pokazać wam luz, dystans i nietotalitarne spojrzenie na modę. Nie bierzmy jej tak dosłownie i serio a przede wszystkim nie gońcie za nią tak bardzo. Zawsze uważałam ze to tylko szmatki. 

Nie zapomnę jak ze 3 lata temu pierwszy raz szły do mnie jedwabie od D&G a moja ekscytacja sięgała zenitu. Myślałam że jak otworze pudełko z sukienkami to jakaś włoska łaska na mnie spłynie i mnie olśni a ja bede Świętą modową królową ( :P ) Nie zapomnę kiedy po otwarciu bibułek i kokardek i obejrzeniu rzeczy - dosłownie rzuciłam je przez ramie do pudła i wróciłam niewzruszona do komputera. Nic tam nie było. Ładna sukienka z ładnego materiału, genialnie uszyta no i z metką. Tyle. Nic. Sama się wtedy zdziwiłam swoją reakcją, bo myślałam ze jakieś większe wrażenie to na mnie zrobi...całe pudło ubrań od ukochanego D&G za milion euro...no ale nie. 

Jest dużo fajnych ubrań dla dzieci , marek modowych, świat stoi przed nami otworem. Nie zrozumcie mnie zle - uwielbiam jak moje dzieci fajnie wyglądają, uwielbiam wybierać ubrania z nowych kolekcji firm z którymi współpracuje, dobierać dodatki, gadzety. Lubie jak wszystko gra, pasuje i uwielbiam ich tak fotogrfować. Sama też lubię dobrze wyglądać i lubię tą modę, ale chyba nie aż tak bardzo jak się wszystkim zdaje. 

Lato to idealny moment na taki modowy luzik. Przede wszystkim dlatego ze sama wole kolekcje jesienne a te letnie są zazwyczaj słabsze od tych zimowych, wiec nie spodziewam się nigdy cudów i płynę z nurtem letniej zwyczajności. Może to słońce ogłupia, ale właśnie latem lodowe i arbuzowe nadruki a nawet neony są dla mnie OK. Oczywiście muszą mieś jakiś ogólny sens i być "estetic" i jeśli są, to jestem jak najbardziej na tak. Żeby nie było za słodko to trampy i hulajnoga i w drogę. 

Vivi &Oli Dressed by - Monnalisa

Backpak - Escu Dama vi On y Va